Opowiem ci, mamo, co robią pająki

„Kto z nas lubi pająki? Kto przynajmniej się ich nie boi? Dzieci w wieku 2–6 lat, dla których przeznaczona jest ta książka, zwykle chętnie obserwują zwierzęta, także te malutkie. Pająki jednak nieraz budzą i w dzieciach, i w dorosłych, lęk albo agresję.

Książka opowiada o pająku Kleofasie, który żegna się z rodzicami i rodzeństwem, by wyruszyć w świat. Historia o pająkach pomoże nam wszystkim, niezależnie od wieku, oswoić się z tymi zwierzętami – jeśli mają imiona i swoich bliskich, trudniej się ich bać, trudniej ich nie lubić. Gdy będziemy razem czytać i oglądać tę książkę, wspólnie rozwiązywać wierszowane zagadki, możemy zachęcać dziecko, by samo zaczęło opowiadać: co wydarzyło się na obrazku, co i dlaczego robią zwierzęta. Takie opowiadanie uruchamia wyobraźnię, ćwiczy zdolność twórczego rozwiązywania problemów i pobudza rozwój mowy. Oprócz historii Kleofasa jest tu jeszcze kilka innych wątków do wykorzystania, np. przygody trzmiela czy żuka gnojowego. Pojawiają się też mrówki, bohaterki pierwszej książki z tej serii.

Bardzo polecam książkę o pająkach – zwłaszcza jeśli dziecko panicznie się ich boi albo ma zwyczaj rozdeptywać wszystko, co jest małe i się rusza. Dzięki tej lekturze, zamiast uciekać albo atakować, może się zastanowi, jak napotkanemu stworzeniu na imię oraz ile ma braci i sióstr”.

dr Alicja Zagrodzka

Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej

Daniel de Latour ilustruje książki i czasopisma dla mniejszych i większych, rysuje komiksy. Współpracował m.in. z „Misiem”, „Świerszczykiem”, ilustrował felietony Joanny Sokolińskiej w „Wysokich Obcasach”, rysował smoki, krasnoludki, kosmonautów, żyrafy, tygrysy, pociągi i inne rzeczy. „Wyprawa do kraju księcia Marginała” Henryka Bardijewskiego z jego ilustracjami otrzymała nominację do nagrody Polskiej Sekcji IBBY Książka Roku 2009, a „Atlas świata. Ameryka Południowa” nominowany był do nagrody „Przecinek i Kropka, najlepsza książka dziecięca”. Laureat drugiej nagrody w konkursie na komiks Muzeum Powstania Warszawskiego. Niektóre rzeczy przerysowuje od swoich dzieci. Uczy się grać na skrzypcach od wiejskich muzykantów. W jego rodzinnym domu każdy zbłąkany pająk może liczyć na dobre słowo, ciepły kąt i miskę strawy. Pewnie dlatego większość zatrzymuje się tam na dłużej, a niektóre sprowadzają krewnych.