Kamerzysta

Ciemne schody.
Piwnica.
Uchylone drzwi...
Serce wali jak szalone, ale ciekawość jest silniejsza...
Jedenastoletni Gabriel nie powinien nigdy zapomnieć tego, co zobaczył w laboratorium fotograficznym ojca. Ale dzięki wieloletniej terapii w szpitalu psychiatrycznym wyparł z pamięci tę straszną noc, gdy zginęli jego rodzice, a dom doszczętnie spłonął.
Dwadzieścia dziewięć lat później prowadzi normalne życie, pracuje w firmie ochroniarskiej... i nadal nic nie pamięta. Aż do dnia, gdy alarm w środku nocy wzywa go do opuszczonego domu.

Ciemne schody.
Piwnica.
I ten sam strach chłopca, który stoi na progu przerażającej tajemnicy.

Ale to dopiero początek koszmaru. Tego wieczoru spodziewająca się dziecka dziewczyna Gabriela zostaje porwana. Zginie, jeśli Gabriel nie zdoła jej odnaleźć. Lecz żeby ją odnaleźć, będzie musiał zapuścić się w najgłębsze mroki własnej przeszłości...

„Kamerzysta”: obraz mroku, obraz zła

Książka-koszmar, chciałoby się napisać. Ale to nie epitet, surowo oceniający jakość „Kamerzysty”. To określenie tego, w co thriller Marca Raabego zmienia czas spędzony na czytaniu. W bolesną, przerażającą, chwilami trudną do zniesienia lekturę, która zaaresztuje twój umysł i nie pozwoli się od niej oderwać.

Marc Raabe to niemiecki realizator, grafik i montażysta, który ponad dwudziestu lat związany jest ze światem produkcji filmowej. Cztery lata temu postanowił zrealizować swoje marzenie i ambicję sprzed lat i spróbować swoich sił w świecie literatury. Jaki efekt przyniosło to przemieszczenie się pomiędzy dziedzinami sztuki, przejście ze świata obrazów do świata wyobraźni, która żywi się słowem pisanym?

Thriller psychologiczny Raabego nie odrywa się od filmu, konsekwentni czerpie z filmowych sposobów narracji. „Pisanie powieści jest jak montowanie filmu, tylko ze słów zamiast z obrazów”, mówił autor. Z pewnością sposób budowania przez niego fabuły, operowania sugestywnymi scenami oraz dynamika wskazują na wyjątkowo kinowe spojrzenie na literaturę. Plastyczność i wizualność z pewnością jest ogromna zaletą „Kamerzysty” – to książka oryginalna, nowatorska, powstała bez wątpienia w oparciu o przemyślaną koncepcję.

Tytuł automatycznie naprowadza na filmowy trop. Bo to właśnie wokół fotograficzno-kinowego narzędzia pracy – obiektywu aparatu i kamery – osnuta jest niebezpośrednio akcja książki. Rozpoczynająca ją sekwencja, będąca retrospekcją zdarzenia z przeszłości, kluczowego dla życiorysu bohatera, jest tak niebywale niepokojąca, wręcz przeszywająca, że trudno przyjąć ją ze spokojem – szczególnie, że jej główną postacią jest jedenastoletni chłopiec zagłębiający się w mrok laboratorium fotograficznego swojego ojca. To, co tam zobaczy, już na zawsze odmieni jego życie. Choć piętno traumatycznego zdarzenia – tej samej nocy w pożarze giną jego rodzice – miało zostać zatarte dzięki wieloletniemu pobytowi w szpitalu dla psychicznie chorych, w końcu powraca. Może dlatego, że przeszłość tak naprawdę kurczowo się go trzyma, a zło nie chce odpuścić? Niektórych obrazów nie można zamazać, przykryć, zepchnąć w otchłań świadomości…

Bo zło z pewnością czyha na Gabriela. W poukładane, szczęśliwe życie czterdziestolatka pracującego jako ochroniarz – niebawem on i jego dziewczyna Liz zostaną rodzicami – włamuje się mrok. Psychopata porywa Liz, więzi ją, a potem rozpoczyna z Gabrielem bezwzględną, potworną, wyczerpującą grę. Bez litości. 13 października, noc, która stała się piekłem, to coś, o czym nie pamięta. Zdaniem oprawcy to niemożliwe, żeby zapomniał. Jedno jest pewne: szykuje zemstę, a jego odwet ma mieć straszliwą siłę. Szanse Liz na przetrwanie maleją z minuty na minutę… Od teraz strach będzie towarzyszył czytelnikowi w dawkach trudnych do przyswojenia. Raabe precyzyjnie dręczy wyobraźnię, przeciąga strunę wytrzymałości, nie chce dać wytchnienia.

Debiutancka książka Marca Raabego ma tempo najlepszych sensacyjnych filmów, a jej konstrukcja to zręcznie zmontowane sceny, stanowiące realizację bardzo udanego scenariusza. Obrazy wirują, sugestywne wizje przenikają wyobraźnię. Czy literatura przegrywa więc z filmem? Nic podobnego. Słowo i obraz dopełniają się, tworząc bardzo udany duet. Warto sięgnąć po „Kamerzystę”, ale – ostrzegamy – to lektura dla czytelników o mocnych nerwach. I nawet oni muszą być gotowi na to, że Raabe przejmie kontrolę nad ich emocjami.