Autorytarne systemy polityczne świata arabskiego. Adaptacja i inercja w przededniu Arabskiej Wiosny

Bliski Wschód jest regionem, w którym w XX wieku niedemokratyczne systemy polityczne dowiodły swojej trwałości. Większość państw leżących w Azji Zachodniej i Afryce Północnej zaraz po uzyskaniu niepodległości utrwaliła niedemokratyczny system władzy, przybierający formy republik prezydenckich (Syria – od 1947, Tunezja – od 1956, Algieria – od 1963) bądź monarchii (Maroko – od 1956, Libia – 1952-1969, Egipt – 1940-1952, Jordania – od 1946, Irak – 1932-1958, Arabia Saudyjska – od 1927, Jemen – 1920-1958, Kuwejt – od 1961, oraz Oman, Bahrajn, Katar i ZEA – od 1971). Wyjątkiem w świecie arabskim był Liban, w którym jeszcze w okresie mandatu francuskiego ukształtował się unikatowy system demokracji konfesyjnej, z góry przyznający określoną reprezentację poszczególnym grupom wyznaniowym. Podejmowane w niektórych państwach arabskich w XX wieku próby transformacji systemu politycznego nie przyniosły efektu w postaci stabilnego systemu demokratycznego. Jednak autorytaryzm polityczny w wielu przypadkach wykazywał także swoją niestabilność, co owocowało częstymi w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku zamachami stanu. Zamachy te, z których pierwszy został dokonany w 1949 roku w Syrii, a ostatni w 1969 w Libii, prowadziły bądź do zmiany przywództwa w ramach istniejącego systemu, bądź do transformacji, a więc zmiany całego reżimu politycznego. Z początkiem lat siedemdziesiątych na scenach politycznych poszczególnych państw arabskich zapanowała stabilizacja polityczna, owocująca trwaniem autorytarnych reżimów politycznych w ustalonym kształcie aż do końca pierwszej dekady XXI wieku.